ماجرای وحشتناک زنی که زیر تیغ جراحی به هوش آمد! +عکس
ماجرای وحشتناک زنی که زیر تیغ جراحی به هوش آمد! +عکس
زن جوان دقیقا وسط عمل جراحی لاپاراسکوپی به هوش آمده بود زیر داروی بیهوشی اثرش را از دست داده بود. این زن می توانست درد تیغ جراحی را بر روی ماهیچه های شکمش احساس کند و تجربه وحشتناکی برای وی رقم خورد.
به هوش آمدن زنی زیر تیغ جراحی و درد وحشتناکی که تحمل کرد
این زن که دونا نام دارد سال 2008 میلادی یک عمل لاپاراسکوپی در مانیتوبای کانادا انجام داد و در آن زمان 44 سال سن داشت.
از خونریزی شدید ماهانه رنج می بردم. تجربه استفاده از بیهوش کننده های عمومی را داشتم و می دانستم که در این جراحی نیز یکی از آن ها را تجربه خواهم کرد. تقریبا هیچ وقت مشکلی نداشتم اما پیش از عمل کمی داشتم.
در لاپاراسکوپی به جای یک برش بزرگ، چند برش کوچک بر روی شکم انجام خواهد شد. مرا وارد اتاق عمل کردند و همه چیز به شکل طبیعی خود مانند همیشه آغاز شد.
متخصص بیهوشی پس از تزریق داروی ، ماسک را روی صورتم گذاشت و گفت:«نفس عمیق بکش.» من هم همان کار را کردم و از هوش رفتم.
وقتی بیدار شدم هنوز صدای دستگاه های اتاق عمل را می شنیدم. صدای کارکنان اتاق عمل و بوق های مانیتورها را هم می شنیدم. فکر می کردم که عمل به خوبی تمام شده است.
اما چند ثانیه بعد متوجه اشتباهم شدم.
آن ها حرکت می کردند و داشتند بر روی عمل تمرکز می کردند. ناگهان جراح گفت:«تیغ جراحی لطفا.» کاملا خشکم زده بود. به خودم گفتم:«چی شد؟ چه چیزی شنیدم؟»
هیچ کاری از دستم برنمی آمد. به من داروی پارالیتیک داده شده بود تا ماهیچه های شکمم حین عمل مقاومت نکنند. متاسفانه داروی بیهوشی کارگر نیفتاده بود اما داروی پارالیتیک (فلج) به خوبی عمل کرده بود!
زن حین عمل جراحی به هوش آمد
وحشت کرده بود. نمی دانستم که چنین چیزی می تواند رخ دهد. به همین خاطر چند ثانیه صبر کردم. اما قشنگ متوجه شدم که جراح دارد برش اول را روی شکمم می زند. واقعا نمی دانم برای توصیف دردش از چه واژه ای استفاده کنم اما می توانم بگویم که وحشتناک بود.
می خواستم چیزی بگویم و تکان بخورم اما نمی توانستم. آنقدر فلج شده بودم که حتی نمی توانستم گریه کنم. همین لحظه بود که صدای م را از روی مانیتور می شنیدم:مرتب بالا و بالاتر می رفت. صدای مکالماتشان را می شنیدم. صدای برش دادن شکمم را هم می شنیدم. حتی متوجه می شدم که دارند ابزارشان را وارد شکمم می کنند.
متوجه شدم که جراح دستش را وارد شکمم کرد. او سپس گفت:«ش را نگاه کن، واقعا خوشگل و صورتی است. روده هایش هم که خوب است. تخمدانش هم مشکلی ندارد.»
با زحمت فراوان توانستم سه مرتبه انگشتان پایم را تکان دهم که نشان بدهم بیدارم. اما هر بار آن ها پایم را می گرفتند تا ثابت بماند. عمل جراحی بین یک ساعت تا یک ساعت و نیم ادامه داشت. در طول عمل با دستگاه تنفس مصنوعی نفس می کشیدم؛ آن هم هفت بار در هر دقیقه. ضربان قلبم به 148 مرتبه در دقیقه رسیده بود ولی باز هم همان 7 مرتبه تنفس مصنوعی را به من می دادند. داشتم خفه می شدم. انگار شش هایم داشت آتش می گرفت.
تقریبا آخرهای عمل بود که متوجه شدم می توانم زبانم را تکان دهم. انگار اثر داروی پارالیتیک داشت از بین می رفت. به نظرم رسید که با لوله تنفسیِ داخل دهانم بازی کنم تا توجهشان را به خودم جلب کنم. اتفاقا جواب هم داد؛ توانستم توجه متخصص بیهوشی را به خودم جلب کنم. اما او احتمالا با خودش فکر کرده بود که داروی پارالیتیک دارد تاثیرش را از دست می دهد و به همین خاطر فقط لوله تنفسی را از داخل دهانم بیرون کشید.
مشکل دو برابر شد. البته حین عمل در ذهن خودم با خانواده ام خداحافظی کرده بودم زیرا اصلا فکرش را هم نمی کردم که بتوانم جان سالم از این وضعیت بغرنج بدر ببرم. حالا که دستگاه تنفسی جدا شده بود و عملا نمی توانستم نفس بکشم، دیگر شک نداشتم.
صدای پرستار را می شنیدم که مدام به من می گفت:«نفس بکش دونا، نفس بکش.» اما واقعا کاری از دستم برنمی آمد.
زنی که حین عمل به هوش آمد
در همین حین بود که اتفاق عجیبی رخ داد. تجربه خروج از بدن برایم رخ داد و روحم از بدنم جدا شد. من مسیحی ام و نمی گویم که به بهشت رفتم. اما می دانستم که روی زمین هم نیستم. جای دیگری بودم. جای آرامی بود. صدای دستگاه های اتاق عمل را در زمینه احساس می کردم. اما می دانستم که خیلی خیلی با من فاصله دارند.
ترسی دیگر در کار نبود. دردی هم در کار نبود. احساس گرما و راحتی و امنیت کامل داشتم. حسی به من می گفت که تنها نیستم. کسی کنارم حضور داشت. همیشه به خودم گفته ام که آنجا “خدا” کنارم حضور داشت زیرا شکی ندارم که آن لحظه کنارم ایستاده بود. صدایی را شنیدم که می گفت:«مهم نیست. هر اتفاقی رخ دهد، خطری تو را تهدید نخواهد کرد.»
آن لحظه می دانستم که اگر زنده ام یا مرده، اتفاق بدی رخ نخواهد داد. مدام داشتم دعا می خواندم، شعر می خواندم و به شوهر و فرزندانم فکر می کردم تا از این طریق ذهنم را درگیر کنم. اما وقتی آن شخص را کنارم حس می کردم، به خودم می گفتم:«لطفا اجازه بده بمیرم؛ دیگر نمی توانم تحمل کنم.»
خیلی طول نکشید که آنجا بودم. به سرعت به اتاق عمل برگشتم. در فاصله ای که طول کشید پرستار انگشتان دستم را بگیرم به آنجا برگشته بودم. پرستار می گفت:«نفس بکش دونا.»
به یکباره متخصص بیهوشی گفت کیسه را روی سرش بکشید. آن ها یک ماسک روی صورتم گذاشتند و به کمک یک بهوش آورنده، هوا را به زور به داخل شش هایم فرستاند.»
زنی که حین عمل به هوش آمد
محض اینکه آن کار را کردند، حس سوزش داخل ریه هایم از بین رفت. حس خیلی خوبی داشتم. دوباره توانستم نفس بکشم. متخصص بیهوشی بلافاصله چیزی به من داد که اثر داروی فلج کننده را از بین ببرد. خیلی سریع توانستم حرف بزنم.
مدتی بعد، جراح به اتاقم آمد و گفت:«متوجه هستم که مشکلاتی را حین عمل تجربه کرده ای.» به او جواب دادم:«بیدار شده بودم. وقتی داشتی شکمم را می بریدی، حس می کردم.»
اشک از چشمانش جاری شد و گفت:«متاسفم.» جملاتی که حین عمل شنیده بودم را به او گفتم؛ حرف هایی که در مورد آپاندیس و اندام های داخلی ام زده بود را هم به او گفتم. او پاسخ داد:«بله، درست است. آن حرف ها را زدم.»
الان 9 سال از آن ماجرا می گذرد. از بیمارستانی که عمل جراحی ام را در آن انجام دادم، قانونا شکایت کردم. پس از عمل، آسیب روحی شدیدی دیده بودم. نزد یک تراپیست رفتم. اما صحبت کردن در مورد آن بیماری حالم را خیلی بهتر کرده است.
تحقیقات زیادی در زمینه “آگاهی از بیهوشی” انجام داده ام و با دپارتمان بیهوشی دانشگاه مانیتوبا نیز جلسه گذاشته ام. داستانم را برای سرزنش کردن و متهم کردن کسی روایت نکردم. فقط قصد داشتم تا بقیه بدانند که چنین اتفاقاتی می تواند رخ دهد. فقط دوست داشتم در این مورد اطلاع رسانی کنم.
بیدار شدن زن جوان زیر تیغ جراحیو درد کشیدن وی
نوشته اولین بار در پدیدار شد.
ماجرای وحشتناک زنی که زیر تیغ جراحی به هوش آمد! +عکس
(image)
زن جوان دقیقا وسط عمل جراحی لاپاراسکوپی به هوش آمده بود زیر داروی بیهوشی اثرش را از دست داده بود. این زن می توانست درد تیغ جراحی را بر روی ماهیچه های شکمش احساس کند و تجربه وحشتناکی برای وی رقم خورد.
به هوش آمدن زنی زیر تیغ جراحی و درد وحشتناکی که تحمل کرد
این زن که دونا نام دارد سال 2008 میلادی یک عمل لاپاراسکوپی در مانیتوبای کانادا انجام داد و در آن زمان 44 سال سن داشت.
از خونریزی شدید ماهانه رنج می بردم. تجربه استفاده از بیهوش کننده های عمومی را داشتم و می دانستم که در این جراحی نیز یکی از آن ها را تجربه خواهم کرد. تقریبا هیچ وقت مشکلی نداشتم اما پیش از عمل کمی داشتم.
در لاپاراسکوپی به جای یک برش بزرگ، چند برش کوچک بر روی شکم انجام خواهد شد. مرا وارد اتاق عمل کردند و همه چیز به شکل طبیعی خود مانند همیشه آغاز شد.
متخصص بیهوشی پس از تزریق داروی ، ماسک را روی صورتم گذاشت و گفت:«نفس عمیق بکش.» من هم همان کار را کردم و از هوش رفتم.
وقتی بیدار شدم هنوز صدای دستگاه های اتاق عمل را می شنیدم. صدای کارکنان اتاق عمل و بوق های مانیتورها را هم می شنیدم. فکر می کردم که عمل به خوبی تمام شده است.
اما چند ثانیه بعد متوجه اشتباهم شدم.
آن ها حرکت می کردند و داشتند بر روی عمل تمرکز می کردند. ناگهان جراح گفت:«تیغ جراحی لطفا.» کاملا خشکم زده بود. به خودم گفتم:«چی شد؟ چه چیزی شنیدم؟»
هیچ کاری از دستم برنمی آمد. به من داروی پارالیتیک داده شده بود تا ماهیچه های شکمم حین عمل مقاومت نکنند. متاسفانه داروی بیهوشی کارگر نیفتاده بود اما داروی پارالیتیک (فلج) به خوبی عمل کرده بود!
(image)
زن حین عمل جراحی به هوش آمد
وحشت کرده بود. نمی دانستم که چنین چیزی می تواند رخ دهد. به همین خاطر چند ثانیه صبر کردم. اما قشنگ متوجه شدم که جراح دارد برش اول را روی شکمم می زند. واقعا نمی دانم برای توصیف دردش از چه واژه ای استفاده کنم اما می توانم بگویم که وحشتناک بود.
می خواستم چیزی بگویم و تکان بخورم اما نمی توانستم. آنقدر فلج شده بودم که حتی نمی توانستم گریه کنم. همین لحظه بود که صدای م را از روی مانیتور می شنیدم:مرتب بالا و بالاتر می رفت. صدای مکالماتشان را می شنیدم. صدای برش دادن شکمم را هم می شنیدم. حتی متوجه می شدم که دارند ابزارشان را وارد شکمم می کنند.
متوجه شدم که جراح دستش را وارد شکمم کرد. او سپس گفت:«ش را نگاه کن، واقعا خوشگل و صورتی است. روده هایش هم که خوب است. تخمدانش هم مشکلی ندارد.»
با زحمت فراوان توانستم سه مرتبه انگشتان پایم را تکان دهم که نشان بدهم بیدارم. اما هر بار آن ها پایم را می گرفتند تا ثابت بماند. عمل جراحی بین یک ساعت تا یک ساعت و نیم ادامه داشت. در طول عمل با دستگاه تنفس مصنوعی نفس می کشیدم؛ آن هم هفت بار در هر دقیقه. ضربان قلبم به 148 مرتبه در دقیقه رسیده بود ولی باز هم همان 7 مرتبه تنفس مصنوعی را به من می دادند. داشتم خفه می شدم. انگار شش هایم داشت آتش می گرفت.
تقریبا آخرهای عمل بود که متوجه شدم می توانم زبانم را تکان دهم. انگار اثر داروی پارالیتیک داشت از بین می رفت. به نظرم رسید که با لوله تنفسیِ داخل دهانم بازی کنم تا توجهشان را به خودم جلب کنم. اتفاقا جواب هم داد؛ توانستم توجه متخصص بیهوشی را به خودم جلب کنم. اما او احتمالا با خودش فکر کرده بود که داروی پارالیتیک دارد تاثیرش را از دست می دهد و به همین خاطر فقط لوله تنفسی را از داخل دهانم بیرون کشید.
مشکل دو برابر شد. البته حین عمل در ذهن خودم با خانواده ام خداحافظی کرده بودم زیرا اصلا فکرش را هم نمی کردم که بتوانم جان سالم از این وضعیت بغرنج بدر ببرم. حالا که دستگاه تنفسی جدا شده بود و عملا نمی توانستم نفس بکشم، دیگر شک نداشتم.
صدای پرستار را می شنیدم که مدام به من می گفت:«نفس بکش دونا، نفس بکش.» اما واقعا کاری از دستم برنمی آمد.
زنی که حین عمل به هوش آمد
در همین حین بود که اتفاق عجیبی رخ داد. تجربه خروج از بدن برایم رخ داد و روحم از بدنم جدا شد. من مسیحی ام و نمی گویم که به بهشت رفتم. اما می دانستم که روی زمین هم نیستم. جای دیگری بودم. جای آرامی بود. صدای دستگاه های اتاق عمل را در زمینه احساس می کردم. اما می دانستم که خیلی خیلی با من فاصله دارند.
ترسی دیگر در کار نبود. دردی هم در کار نبود. احساس گرما و راحتی و امنیت کامل داشتم. حسی به من می گفت که تنها نیستم. کسی کنارم حضور داشت. همیشه به خودم گفته ام که آنجا “خدا” کنارم حضور داشت زیرا شکی ندارم که آن لحظه کنارم ایستاده بود. صدایی را شنیدم که می گفت:«مهم نیست. هر اتفاقی رخ دهد، خطری تو را تهدید نخواهد کرد.»
آن لحظه می دانستم که اگر زنده ام یا مرده، اتفاق بدی رخ نخواهد داد. مدام داشتم دعا می خواندم، شعر می خواندم و به شوهر و فرزندانم فکر می کردم تا از این طریق ذهنم را درگیر کنم. اما وقتی آن شخص را کنارم حس می کردم، به خودم می گفتم:«لطفا اجازه بده بمیرم؛ دیگر نمی توانم تحمل کنم.»
خیلی طول نکشید که آنجا بودم. به سرعت به اتاق عمل برگشتم. در فاصله ای که طول کشید پرستار انگشتان دستم را بگیرم به آنجا برگشته بودم. پرستار می گفت:«نفس بکش دونا.»
به یکباره متخصص بیهوشی گفت کیسه را روی سرش بکشید. آن ها یک ماسک روی صورتم گذاشتند و به کمک یک بهوش آورنده، هوا را به زور به داخل شش هایم فرستاند.»
زنی که حین عمل به هوش آمد
محض اینکه آن کار را کردند، حس سوزش داخل ریه هایم از بین رفت. حس خیلی خوبی داشتم. دوباره توانستم نفس بکشم. متخصص بیهوشی بلافاصله چیزی به من داد که اثر داروی فلج کننده را از بین ببرد. خیلی سریع توانستم حرف بزنم.
مدتی بعد، جراح به اتاقم آمد و گفت:«متوجه هستم که مشکلاتی را حین عمل تجربه کرده ای.» به او جواب دادم:«بیدار شده بودم. وقتی داشتی شکمم را می بریدی، حس می کردم.»
اشک از چشمانش جاری شد و گفت:«متاسفم.» جملاتی که حین عمل شنیده بودم را به او گفتم؛ حرف هایی که در مورد آپاندیس و اندام های داخلی ام زده بود را هم به او گفتم. او پاسخ داد:«بله، درست است. آن حرف ها را زدم.»
الان 9 سال از آن ماجرا می گذرد. از بیمارستانی که عمل جراحی ام را در آن انجام دادم، قانونا شکایت کردم. پس از عمل، آسیب روحی شدیدی دیده بودم. نزد یک تراپیست رفتم. اما صحبت کردن در مورد آن بیماری حالم را خیلی بهتر کرده است.
تحقیقات زیادی در زمینه “آگاهی از بیهوشی” انجام داده ام و با دپارتمان بیهوشی دانشگاه مانیتوبا نیز جلسه گذاشته ام. داستانم را برای سرزنش کردن و متهم کردن کسی روایت نکردم. فقط قصد داشتم تا بقیه بدانند که چنین اتفاقاتی می تواند رخ دهد. فقط دوست داشتم در این مورد اطلاع رسانی کنم.
بیدار شدن زن جوان زیر تیغ جراحیو درد کشیدن وی
نوشته اولین بار در پدیدار شد.
ماجرای وحشتناک زنی که زیر تیغ جراحی به هوش آمد! +عکس
